Profiteurs? Ik dacht het niet…

De vluchtelingencrisis haalt in de Westerse mens zowel het beste als het slechtste naar boven. Velen identificeren zich met de radeloze maar moedige medemens op de vlucht en willen hun rijkdom delen met mensen die reeds genoeg offers brachten. Een steeds groeiende groep schermt echter zijn hebben en houden angstvallig af voor ‘die profiteurs en gelukzoekers, die denken dat het Westen het OCMW van de wereld is en zonder te hebben bijgedragen hun deel van de koek willen’.

Het is natuurlijk allemaal te zien welke invulling we geven aan profitariaat. Een al te beperkt historisch perspectief veroordeelt een groot deel van de Europese bevolking tot een blik op de werkelijkheid die niet verder reikt dan vijf jaar. Een zienswijze die de waarheid schandalig veel onrecht aandoet. De Nederlander Eric Krebbers klaagde acht jaar geleden reeds het tenenkrullende eurocentrisme aan in vrijwel alle berichtgeving, films, boeken, onderzoeken en publieke discussies over de Tweede Wereldoorlog. De deelname van miljoenen bewoners van Azië, Afrika en Latijns-Amerika aan het conflict wordt vrijwel volledig genegeerd. De meeste Europeanen en Amerikanen denken bij de Tweede Wereldoorlog vooral aan westerse en Oost-Aziatische landschappen, soldaten en slachtoffers.

Ook Omar Ba, consultant in interculturality and transnational networks, staat versteld van die onvergeeflijke vergetelheid, nauwelijks 75 jaar na de laatste Wereldoorlog. De beeldvorming over de Afrikaanse deelname aan de tweede wereldoorlog moet bijgesteld worden, aldus Omar Ba,. “600 000 Afrikanen, meer dan alle geallieerden samen, hebben in Europa tegen Hitler gestreden. Een anekdote? Een fait divers? Ik dacht het niet. Afrikanen hebben ruimschoots bijgedragen tot de verworven welvaart van Europa en zijn dus geenszins zomaar profiteurs. Er bestaat een film over de Afrikaanse bijdrage tot de Tweede Wereldoorlog.[1] Mijn grote ontgoocheling is dat de held, een Algerijnse officier, op het einde van de film gepensioneerd is en in een foyer (een goedkope sociale woning voor tijdelijk verblijf) in Frankrijk woont. Hij heeft zijn bloed gegeven voor Frankrijk, maar moet arm en vergeten eindigen. Het is bijzonder belangrijk je geschiedenis te kennen om vervolgens juist te kunnen oordelen.”

Sylvie Walraevens

[1] “Indigenes”, 2006