Een menselijk verhaal laat niemand onbewogen
Op 1 september kwam ik op lalibre.be een artikel tegen onder de titel « Face aux larmes des réfugiés, impossible de mentir… », vrij vertaald “De tranen van een vluchteling verdragen geen leugens. Het is het getuigenis van fotograaf Bertrand Vandeloise naar aanleiding van een reportage die hij voor de gebouwen van de Dienst Vreemdelingenzaken maakte terwijl een groep vrijwilligers er de vluchtelingen ontbijt aanbood.
In zijn getuigenis beschrijft hij een scene waarbij de tranen hem in de ogen sprongen:
« Twee Belgische kinderen kwamen dichterbij met pluche knuffeldieren om ze aan een klein meisje te geven… Even aarzelde het meisje, ze keek naar haar mama alsof ze vroeg of ze het cadeau wel mocht aannemen, en toen greep ze het met beide handen. Er verscheen een stralende glimlach op haar gezicht en haar ogen blonken. Op dat moment zag ik dat de vader begon te huilen, hij verborg zijn gezicht in de hals van zijn dochtertje en trok haar stevig tegen zich aan, alsof hij onze blik wilde ontwijken. Hij huilde snikkend, geëmotioneerd door de glimlach van zijn dochter en wellicht tegelijk beschaamd over zijn situatie, beschaamd dat hij zijn familie dit hele gedoe moest aandoen. Hij huilde alsof er iets in hem brak na alles wat hij doorstaan had. Ik had absoluut geen idee wat ik moest doen, ik had hem willen vastpakken, hem op de schouder kloppen en zeggen: “Welkom in België, kerel, alles komt wel goed en je gezin gaat hier gelukkig zijn. Nog even doorbijten en binnenkort is alles vergeten.” Maar ik bleef roerloos staan, kon onmogelijk tegen hem liegen, want ik weet hoe moeilijk het is voor vluchtelingen, ik kon geen woorden vinden. Ik krijg er nog een krop in mijn keel van…»
Toen ik het getuigenis las, werd ik er zelf emotioneel van… Ik dacht bij mezelf hoe belangrijk dit soort nieuws is, hoe anekdotisch het ook klinkt: dit soort verhalen slaat bruggen, daar waar onze vooroordelen en onze angst ons van elkaar verwijderen. Ze maken een hypergevoelig onderwerp menselijker. In situaties waarin we ons soms machteloos voelen, geven deze getuigenissen weer energie en roepen ze ons op tot actie.
Lees op LaLibre.be
WIVINE HYNDERICK
