Bekering tot collectieve intelligentie

Een fanatieke en perfectionistische individualist praat met humor over zijn bekering tot de collectieve intelligentie, waarbij hij de belangrijkste inzichten meegeeft. Zie hier een uittreksel uit zijn betoog:

« Onze wereld wordt beheerst door het dualistische denken. Wij denken op dualistische wijze. Dit is een overlevingsmechanisme dat door ons reptielenbrein ontwikkeld werd. Dit mechanisme hebben we nodig en is dus op zich niet slecht. Wij denken in termen van tegenstelling: ben je voor of tegen mij? Ben je mijn bondgenoot of mijn vijand? Heb je gelijk of ongelijk? Als twee personen op dualistische wijze redeneren (wat geldt voor de meesten onder ons in de meeste gevallen) en in gesprek geraken (niet eens een debat of een conflict) en als ze dan een kwestie aanraken waarover ze beide van mening verschillen, dan is het gesprek al bij voorbaat veroordeeld. Want vanaf dat moment al benevelt het ego van elke gesprekspartner zijn mening. Elk van hen begint een strijd om geen gezichtsverlies te lijden. Het doel is om zijn positie te verdedigen, koste wat kost. Dit soort interactie is in feite een bron van verderf voor alle betrokken partijen, zelfs als één van hen het debat binnenhaalt. Als ik je met een argument heb vastgereden, heb ik in werkelijkheid verloren. Want ik heb niets geleerd. Ik heb enkel mijn eigen overtuigingen bevestigd, mijn eigen apriori’s. Ik heb je in de val gekregen en je bovendien alle zin ontnomen om nog verder naar mij te luisteren. Ik heb de kloof die ons scheidt nog groter gemaakt. Maar als ik deze uitwisseling zou aanpakken alsof we alle twee aan dezelfde kant staan, zou ik jouw verschil van mening kunnen zien als een gelegenheid om iets te leren. Jij kan me dingen leren waaraan ik zelf niet heb gedacht. En als jij dezelfde houding aanneemt, is er geen dualistisch denken meer. We luisteren alle twee, we stellen alle twee vragen. We doen allebei de inspanning om de kwestie waarin we emotioneel betrokken zijn vanuit een nieuw perspectief te bekijken.»